سلول های پستانداران در داخل مخلوط پیچیده ای از پلیمرهای خارج سلولی و مولکول های سیگنال دهنده در داخل بدن رشد می کنند. این مخلوط ماتریکس خارج سلولی (ECM) نامیده می شود و برهمکنش بین آن و سلول برای فرآیندهای فیزیولوژیکی از جمله رشد و تمایز سلولی، تشکیل ویژگی های مورفولوژیکی و تحرک سلولی حیاتی است. برخی از سلول‌های کشت‌شده در شرایط آزمایشگاهی این ظرفیت را دارند که به آسانی اجزای ECM را هنگام رشد روی محفظه‌های کشت شیشه یا پلی استایرن بیان و ترشح کنند. سایر انواع سلول‌ها به آسانی اجزای ECM را تولید نمی‌کنند و بنابراین وقتی به سطح کشت نمی‌چسبند، می‌توانند برای کشت چالش‌برانگیز باشند و ظرفیت آنها برای مدل‌سازی پیش‌بینی فرآیندهای فیزیولوژیکی محدود شود. یکی از راه حل ها پوشاندن ظروف کشت با اجزای ECM یا با پلیمرهای مصنوعی است که در غیر این صورت تعاملات بین سلول و ECM را تقلید می کنند. این مولفه ها به عنوان فاکتورهای دلبستگی شناخته می شوند و می توانند جزء مهمی برای کشت سلول های سالم و زنده در شرایط آزمایشگاهی باشند.